Het leven van een housewife...

Druk, druk, druk…. Zwemmen, boer zoekt vrouw, op zoek naar meubels, boodschappen doen, nagels laten lakken, winkelen in Bandar, vakantie uitzoeken, voetmassage, tickets boeken en ga zo maar door.
Tja, het leven van een ‘housewife’ valt niet altijd mee.

We hebben de afgelopen weken nog een boekenkast laten maken. Er zijn hier niet veel meubelwinkels, maar geef een plaatje van een kast, tafel of stoel die je wilt hebben en ze maken het voor je. De expats zijn er goed in om allerlei ‘mannetjes’ in te schakelen om wat voor je te laten maken. Wij doen hier natuurlijk ook aan mee. Je bespreekt met wat vrienden wat je zou willen hebben en er komen gelijk allerlei telefoonnummers van lokale en Filipijnse klusjesmannen die dit voor je zouden kunnen maken.
Rob en ik dus aan de slag met een rolmaat om te meten en te tekenen wat voor boekenkast we precies willen hebben. Na wat over en weer gemaild te hebben gaat hij in bestelling en een aantal weken later krijg je dan een telefoontje dat hij klaar is.
Na nog eens goed naar onze tekening gekeken te hebben komen we tot de conclusie dat hij misschien wat groot is om door de deur te kunnen… Lekker op tijd zo, de avond voor de levering… De kast is 240 cm breed en 200,7 cm hoog. De deur van de patio is 200,5 cm hoog. Dat gaat hem dus niet worden. Gelukkig is de achterdeur wel groot genoeg. Deze is namelijk 202,5 cm. Ook dit zal niet makkelijk zijn, maar dat moet lukken. Met het idee dat de meubels die hier gemaakt worden altijd erg zwaar zijn, zijn we erg benieuwd hoe ze dat gaan doen…
Een dag later komen er vier mannetjes die kast dus brengen. Helaas komen al deze mannen uit Indonesië en spreken dus geen Engels. Om de beurt meten ze de kast op en de deur van de patio. Ik probeer hun herhaaldelijk uit te leggen dat het daar niet gaat lukken, maar dat ze ‘gewoon’ even achterom moet lopen met die loodzware kast… Er wordt druk overleg en gebeld. Even later komen er nog twee auto’s aanrijden. Een met twee mannen er in en een met iemand in een nette outfit, dus ik denk dat dat de baas was.
Gelukkig spreekt er nu iemand Engels en dus wordt nu de achterdeur opgemeten. Dat gaat hem worden! Een half uur later staat dan eindelijk de kast binnen. En….wij zijn er blij mee!

Afgelopen vrijdag met Bing naar Bandar (de hoofdstad) gereden. Ze had een nieuw paspoort nodig, dus moest naar de Filipijnse ambassade. Omdat het voor mij een hele onderneming is om, zonder goede navigator naast me, mijn weg in Bandar te vinden zijn wij vorige week zondag maar een keer met zijn alle gereden. Dit om er iets zekerder van te zijn dat ik het samen met Bing ga vinden. Afgelopen donderdag keek Rob nog even op de website van de ambassade om te kijken of ze vrijdag open zouden zijn. De website was net aangepast. Wat blijkt… ze zijn verhuisd naar de andere kant van de stad… Lekker is dat dan weer!
Na samen met Rob nog eens goed de kaart bestudeerd te hebben, kom ik tot de conclusie dat het zo makkelijk is dat ik het er gewoon op ga wagen. Dit moet te doen zijn!
Om 8 uur zitten we al in de auto. Helaas neem ik de verkeerde afslag op de snelweg en gaat het dus helemaal mis. Na nog een kwartier rondgedwaald te hebben in de stad, besluit ik het toch maar ergens te vragen. Ik naar binnen in een kantoortje waar ik gelukkig iemand tref die me erg graag wil helpen. Hij neemt er alle tijd voor. Hij belt met de ambassade om te vragen waar ze precies zitten en stelt voor om me even weg te brengen. Jammer dat hij alleen maar naar mijn tieten heeft gekeken, maar goed, hij brengt me er naar toe, dus ik ben al lang blij. Ik rijd veilig in mijn eigen auto, met Bing naast me en Stan achterin, achter hem aan, dus er kan niets mis gaan. Na 10 minuten rijden stopt hij en blijkt nu ook verdwaald te zijn. Na nog een telefoontje met de ambassade lukt het hem om de weg te vinden en zijn we er dan eindelijk. Hij geeft me nog zijn telefoonnummer, voor het geval ik ooit nog zijn hulp nodig heb en daarna gaat hij weer weg.
Het is ondertussen half 11. Het is erg druk bij de ambassade en de medewerkers nemen er alle tijd voor. Om 12 uur zijn er nog twee wachtende voor ons, maar er wordt omgeroepen dat ze gaan lunchen en dat ze rond 13.00 uur of 13.30 uur weer open gaan. Dat wordt wel een erg langdurig verhaal, dus ik rijd met Stan alvast naar huis en Bing komt later zelf naar huis….